ترجمۀ انگلیسی استعاره‌های دفتر اول مثنوی معنوی: روش‌ها و رویکردهای نیکلسون و مجددی

چکیده

ادبیات فارسی در غرب بیشتر با آثار کلاسیکی شناخته می‌شود که از طریق ترجمه به نظام ادبی غرب وارد شده و می‌شوند. یکی از سخنوران فارسی که در بیش از یک قرن اخیر حضوری پررنگ در ادبیات ترجمه‌ای انگلیسی داشته است مولانا است. مثنوی معنوی، مهم‌ترین اثر مولانا، از اواخر قرن نوزدهم تا کنون همواره در صحنة پژوهش‌های مربوط به ادبیات فارسی در غرب حضور داشته است. یکی از مهم‌ترین صناعات ادبی، استعاره است که مباحث نظری پیرامون آن از قرن چهارم قبل از میلاد و با رسالة ریطوریقای ارسطو آغاز شده است. در حوزة مطالعات ترجمه نیز مطالب گوناگونی در تجویز و توصیف روش‌های ترجمة استعاره گفته شده است. با توجه به اهمیت استعاره و جایگاه مثنوی، در این پژوهش، با استفاده از مدل لارسن (1998)، به توصیف روش‌های برگزیدة ترجمة استعاره در دو ترجمة انگلیسی از این اثر پرداخته‌ایم؛ یکی ترجمة منثور نیکلسون (1926) و دیگری ترجمة موزون و مقفای مجددی (2004). مهم‌ترین یافتة این پژوهش آن است که علی‌رغم فاصلة حدوداً 80 ساله میان این دو ترجمه، روش ترجمة تحت‌اللفظی انتخابِ غالب هر دو مترجم است.