رویکردهای انسان‌شناختی به مقولۀ ترجمه

چکیده

انسان‌شناسی همواره بر برهم‌تنیدگی محتوای زبان با محتوای فرهنگ تأکید داشته است. اما نکته مهم این است که خود پراتیک ‏رشته‌ای انسان‌شناسی اساساً ترجمه است، ترجمه از زبانی به زبان دیگر، یا به عبارت دیگر تجربه فرهنگی به فرهنگی دیگر. ‏پرسش این است که آیا یک چنین نسبیت زبان‌شناختی اجازه ترجمه یک فرهنگ به فرهنگ‏ دیگر را می‌دهد؟ آیا در صورت نبود ‏واژگانی در فرهنگ مقصد، می‌توان آنها را تفسیر کرد؟ در پرتو برخی از دستاوردهای پیشاهنگ‌های انسان‌شناسی و نیز ‏دیدگاه‌هایی که انسان‌شناسی متأخر به روی ما گشوده است، ملاحظه می‌شود که هدف ترجمه به ارائه رونوشتی از زبان مقصد ‏فروکاسته نمی‌شود. از آنجایی که زبان جامه‌ای تاریخی به تن داشته و پیوسته در حال تغییر است، زبان ترجمه شده همواره تفسیر ‏و بازتفسیر شده و با مقتضیات زمینه تاریخی جدید سازگاری می‌یابد.‏