بررسی ترجمه دیوان امام حسین (ع) بر مبنای حفظ اصالت معنا
چکیده
یکی از بهترین روش‌ها در تحلیل شاخصه‌های ترجمه یک اثر ادبی، بررسی آن اثر از لحاظ اصالت معنایی است. اصل نقش هسته‌های معنایی و بیان معادل معنایی که مورد تأکید نظریه‌پردازان بزرگی است، دیوان امام حسین علیه السّلام بهعنوان یک نمونه شعری، با زبان و لحنی ساده، اما در قالب جمله‌هایی گاه ادبی، دارای مفاهیم و مضامینی آموزنده می‌باشد که در سال 1383 توسط امیر جابری بهزبان فارسی ترجمه شده است. در این مقاله سعی شده است با تکیه بر روش توصیفی-تحلیلی و با در نظر داشتن اصل معنا در ترجمه که نایدا آن را برحسب نقش تعریف می‌کند، ضمن بررسی روش کار مترجم و نحوه بیان مطالب، به بررسی محتوایی این دیوان پرداخته شود. دستاورد این نوشتار نشان می‌دهد مترجم در حوزه مربوط به سبک ادبی جمله‌ها، گفتمان و انتقال معانی، عملکرد قابل قبولی داشته است. ولی در خصوص بیان معانی اشعار بهصورت تحت‌اللفظی در زبان مقصد و گزینش معادل‌های دقیق برای واژگان و اصطلاحات، اشکالات و لغزش‌هایی نیز در ترجمه وی مشاهده می‌شود، از جمله عدم تشخیص متعلق شبه‌فعل‌ها و ذکر معادل‌هایی مانند «مرده‌ریگ» که در ترکیب‌های متفاوت مانند «میراث النّبي»، بار منفی را تداعی می‌کنند.
کلمات راهنما:
نقد ترجمه, اصالت معنا, ترجمه شعر, دیوان امام حسین علیه السّلام
چاپ‌شده
ارجاع به مقاله
شماره
نوع مقاله
مجوز
Copyright Licensee: Iranian Journal of Translation Studies. This article is an open access article distributed under the terms and conditions of the Creative Commons Attribution–NonCommercial 4.0 International (CC BY-NC 4.0 license).
