کاربرد پیکره‌های یکبارمصرف در آموزش ترجمه با نگاهی به وضعیت آموزش ترجمه در ایران

Abstract

مقالۀ حاضر به بررسی کاربرد پیکره‌های یکبارمصرف (Disposable Corpora) در ترجمه می‌پردازد. پیکره‌های یکبارمصرف در مواقع نوعی جدید از پیکره‌ها هستند که به واسطۀ همگانی شدن اینترنت و کاربردهایی که به صورت بالقوه دارند وارد عرصه ترجمه شده‌اند و به دلیل ویژگی‌های خاص خود بسیار مورد توجه قرار گرفته‌اند. چنین پیکره‌هایی شامل مجموعه‌ای کوچک از متون اینترنتی هستند که مترجم به صورت موردی و بر حسب نیاز برای ترجمه یک متن خاص می‌سازد. اینگونه پیکره‌ها معمولاً زمانی ساخته می‌شوند که مترجم در درک متن مبدأ و یا در ایجاد متن مقصد نیازمند اطلاعاتی است فراتر از آنچه که اکثر فرهنگ‌های لغت ارائه می‌دهند. پیکره‌های یکبارمصرف که می‌توانند یک‌زبانۀ مقصد یا دوزبانۀ مقایسه‌ای باشند، برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد زبان مبدأ و یا زبان مقصد ساخته می‌شوند و معمولاً بعد از استفاده رها می‌شوند. از ویژگی‌های منحصربه‌فرد این پیکره‌ها سهولت فرایند ساخت آنهاست که این امکان را به مترجمان می‌دهد تا بدون نیاز به پیکره‌های بزرگ‌تر که معمولاً دسترسی به آنها مشکل است، از فواید قابل توجه آنها در ترجمه بهره گیرند. با توجه به عدم وجود پیکره‌های بزرگ در زبان فارسی و مشکلات موجود بر سر راه مترجمان در دسترسی به اندک پیکره‌های فارسی موجود، پیکره‌های یکبار‌مصرف می‌توانند به صورت کاربردی به عنوان منبعی جدید توسط مترجمان و معلمین ترجمه به منظور آموزش ترجمه در ایران مورد استفاده قرار گیرند.