:بررسی شبکۀ معنایی واژۀ «وجه» و اهمیت آن در ترجمۀ قرآن کریم از منظر معناشناسی شناختی

مطالعۀ موردی: سورۀ مبارکۀ بقره

چکیده

ترجمۀ دقیق آیات قرآن کریم جهت دست‌یابی به مفاهیم عمیق، مترجمان را به سوی علوم جدید سوق داد. از آن‌جا که معناشناسی شناختی، معنا را با تکیه بر شناخت بررسی می‌کند، می‌تواند با تکیه بر مقوله‌یندی مفاهیم زبانی، معنای اصلی و سرنمونی را شناسایی و آن را با معنای فرعی گره زده وشبکۀ معنایی را تشکیل دهد تا به این پرسش پژوهش پاسخی شایسته داده شود: واژۀ وجه در قرآن کریم و به­ طور خاص در سورۀ مبارکۀ بقره، باتوجه­ به شبکۀ معنایی دارای چه مفاهیمی است و ترجمۀ متناسب آن چگونه است؟ برای پاسخ به این پرسش، ابتدا معناي اين واژه از منابع معتبر لغت، جست وجو و سپس از محور هم­نشيني در فهم معنا و ترجمۀ آن، کمک گرفته مي­ شود تا مفهوم واقعی واژه ورای ظاهر هویدا شود. واژۀ «وجه» از کلمات پرتکرار است که ۷۷ بار در کل قرآن کریم به‌کار رفته و بیشترین تکرار (یازده بار) در سورۀ مبارکۀ بقره است که محدودۀ پژوهش می‌باشد. مقالۀ حاضر سعي دارد با روش توصیفی تحلیلی به کمک مقولۀ شعاعی و روابط هم‌نشینی میان کلمات، این آیات را بررسی نماید تا نتیجه بگیرد که معنای سرنمونی «وجه» همان چهره و صورت است و معانی فرعی آن، نفس و ذات است. مزيت بررسي کلمه «وجه» در قرآن با روش معناشناسي شناختی آن است که جهان­بيني قرآن در ارتباط با واژه وجه، مشخص، و معارف پنهان قرآن استخراج می شود.