استعاره در غزلیات حافظ از منظر ترجمه‌های عربی آن به قلم الشواربی و شبلی
چکیده
استعاره به عنوان یکی از مسائل زبانی، همواره مورد توجه دانشمندان اسلامی بوده است و نگاه به آن از گذشته تا به امروز بهطور کامل تغییر کرده است بهویژه با انتشار نظریه لیکاف و جانسون، و رویکرد جدید آن‌ها، استعاره وارد حوزه زبانشناسی شناختی می‌شود. بر اساس این رویکرد استعاره‌ها سیستم مفهومی ذهن انسان را که متأثر از فرهنگ و تجربیات وی است در قالب زبان منعکس می‌کنند. در همین راستا باید اشاره کرد یکی از مشکلات ترجمه شعر و بهطور اخص شعر حافظ، زبان و مفاهیم فرهنگی آن است. در این مقاله برآنیم تا با استفاده از روش پیکره بنیاد، به بررسی روشهای مورد استفاده دو مترجم عرب، ابراهیم الشواربی و عمر شبلی، در ترجمه استعاره‌های دیوان حافظ بپردازیم و تأثیر روشهای بهکار گرفته شده در ترجمه استعاره‌ها را، بر بازنمایی هویت فرهنگی نشان دهیم. بدین منظور استعاره‌های 50 غزل ابتدایی دیوان حافظ، با توجه به آراء کهن مشخص می‌شود و پس از تبیین روش ترجمه استعاره طبق نظریه نیومارک، با استفاده از نظریه لیکاف و جانسون، تأثیر ترجمه استعاره‌ها بر بازنمایی هویت فرهنگی حافظ مورد تحلیل و بررسی قرار می‌گیرد. نتایج نشان می‌دهد که مترجمان عرب زبان، هرچند سعی بر ارائه ترجمه درست و عدم حذف عبارات غزل‌های حافظ داشته‌اند ولی در خصوص ترجمه استعاره‌ها که وابسته به مفاهیم فرهنگی این شاعر است توفیق زیادی نیافته‌اند.
چاپ‌شده
2018-02-10
ارجاع به مقاله
Tahmasebi, A., Yousefi, A., Torki, M. R., & Farahzad, F. . (2018). استعاره در غزلیات حافظ از منظر ترجمه‌های عربی آن به قلم الشواربی و شبلی. فصلنامه مطالعات ترجمه ایران, 15(60). Retrieved از https://journal.translationstudies.ir/ts/article/view/540
شماره
نوع مقاله
مقاله علمی-پژوهشی
مجوز
Copyright Licensee: Iranian Journal of Translation Studies. This article is an open access article distributed under the terms and conditions of the Creative Commons Attribution–NonCommercial 4.0 International (CC BY-NC 4.0 license).
