ترجمۀ استعارات دربارۀ «شیرین» در منظومۀ شیرین و خسرو

چکیده

ترجمه متون ادبی نسبت به سایر انواع متن دشواری‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بیشتری دارد. ویژگی اصلی اینگونه متون کاربرد کلمات در معنای مجازی یعنی مجاز مرسل و تشبیه یا استعاره است. به‌کارگیری این تعابیر در قالب ترک تصریح و پرهیز مؤلف از بیان مستقیم کلمات و جمله‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها است. این تحقیق در نظر دارد به شیوه تحلیل محتوا تعدادی از استعارات مربوط به شیرین را در ترجمه عربی این متن بررسی نماید تا معلوم گردد مترجم از کدام راهکارها در ترجمه استعاره سود جسته است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که مترجم به دلیل احاطه بر دانش ادبی و شناخت استعاره و آشنایی با فرهنگ ایرانی و عربی در برابر نهادن استعاره‌های مربوط به شیرین به چند شیوه ترجمه را سامان داده است؛ گاه همان استعاره لفظی را ترجمه کرده، گاه خود استعاره دیگری جایگزین کرده و گاه استعاره با عبارتی توصیفی- تفسیری ترجمه شده است.