تقدیم و تأخیر در قرآن و ترجمه‌های انگلیسی آن

چکیده

ویژگی‌های منحصر به فرد زبانی و بلاغی قرآن کریم موانع زیادی را برای مترجمان ایجاد کرده است. در آیات قرآن صورت و معنا بسیار به هم وابسته هستند و ترتیب کلمات هم دارای نقش معنایی و هم دارای نقش بلاغی است. با این پیش‌فرض که اهداف بلاغی خاصی از تقدیم و تأخیر در قرآن حاصل می‌شود، مطالعۀ پیش رو در راستای پاسخ به سه سؤال در این زمینه انجام شده است. سؤال اول به این موضوع می‌پردازد که آیا مترجمان در مواجهه با تقدیم و تأخیر در آیات قرآن، ترجمۀ نشاندار ارائه می‌دهند یا خیر؟ دو سؤال دیگر نیز پیرامون این مسئله هستند که آیا در این زمینه زبان مادریِ مترجمان تأثیرگذار است یا خیر (به بیان دیگر آیا مترجم عرب‌زبان به واسطۀ این‌که زبان مادری‌اش عربی است، بیشتر از ساختارهای نشاندار در ترجمۀ این موارد استفاده می‌کند یا خیر)؟ در این راستا سورۀ انعام و سه ترجمۀ انگلیسی آن از مترجمان صفارزاده، آربری و عبدالحلیم جهت بررسی انتخاب شدند، و نشانداری در ترجمه‌های انگلیسی با توجه به رویکرد هالیدی تعیین گردید. نتایج تحقیق مشخص نمود که در کمتر از یک سوم از موارد تقدیم و تأخیر، مترجمان نشاندار ترجمه کرده‌اند و در بین آن‌ها عبدالحلیم کمترین میزان ترجمۀ نشاندار را دارا بود. لذا نتایج نشان می‌دهد که تقدیم و تأخیر در آیات قرآن همیشه توسط مترجمان به صورت نشاندار ترجمه نمی‌شوند و همچنین به نظر می‌رسد که زبان مادریِ مترجمان رجحانی را در این زمینه ایجاد نمی‌کند.