به سوی منطق فازی ترجمه

چکیده

این پژوهش کاربرد منطق ارسطویی با منطق فازی را در بافت ترجمه بررسی می‌کند، و در این راستا، ابتدا فازی (نامعین) بودن زبان را به‌طور عام و ترجمه را به‌طور خاص مطرح و استدلال می‌کند که هرگونه تلاش برای دستیابی به ترجمه کاملاً دقیق نافرجام است و دویی‌ها و تناقض‌های ظاهری فراوان در ترجمه را نباید از دیدگاه اینی/آنی منطق ارسطویی بررسی کرد. این خود می‌تواند گواهی مستدل بر ضرورت بررسی ماهیت فازی ترجمه به‌طور جدی‌تر و نظام‌مندتر باشد. ابزار نظری‌ای که ما را می‌تواند قادر به بررسی ترجمه از این دیدگاه بکند منطق فازی است که علی‌رغم توان بالقوه آن، بسیار کم در مطالعات ترجمه از آن بهره گرفته شده است. در حالی که ارزشی که منطق ارسطویی به گزاره‌ها می‌دهد صرفاً 0 یا 1 است، منطق فازی ارزش گزاره‌ها را بین 0 تا 1 متغییر می‌داند. در این منطق، به‌طور هم‌زمان، از یک سو، گزاره‌ها هم درست و هم نادرست، و از سوی دیگر، تا حدی درست و تا حدی نادرست هستند. در ادامه، این پژوهش مسئله تعادل ترجمه‌ای را، که عمدتاً به‌صورت دویی است، از دیدگاه منطق فازی تحلیل و تبعات نظری آن را بررسی می‌کند.